गावाकडची माणसं

 - विलास खैरनार 

         गाव म्हणजे फक्त माती, शेती आणि झाडंझुडपच नाही… गाव म्हणजे माणसं! आणि या माणसांचा गंध, त्यांच्या स्वभावाचा गोडवा, त्यांच्या जगण्याचासाधेपणा – हेच गावाचं खरं सौंदर्य असतं.

         गावाकडची माणसं म्हणजे गोड गोंधळ, एकमेकांना हाक मारणं, कुणी आजारी पडलं तर घरच्यासारखी काळजी करणं. कुणाच्या शेतात काम वाढलं की शेजारी मदतीला सरसावतात. "आपलं" आणि "तुमचं" यात फार फरक नसतो. हे लोक थेट आणि मनमोकळं बोलणारे असतात. त्यांच्या बोलण्यात बनावटपणा नसतो. त्यांच्या चेहऱ्यावर उन्हातान्हात राबून आलेला काळसरपणा असतो, पण डोळ्यांत एक खास चमक असते – माणुसकीची.

      गावाकडची म्हातारी मंडळी ही गावाची माहितीची शिदोरी असतात. त्यांच्या गोष्टींतून इतिहास बोलतो. गावकुसाच्या झाडाखाली बसून त्यांनी सांगितलेल्या गोष्टींमध्ये एक वेगळीच जादू असते. तर गावातली पोरं पावसात मस्त चिखलात खेळताना दिसतात – मोबाईलपेक्षा मोकळं आभाळ त्यांना आपलंसं वाटतं.

      गावाकडच्या बायकांची मेहनत कुणी मोजू शकत नाही. सकाळपासून रात्रीपर्यंत त्या कधी रानात, कधी अंगणात, कधी स्वयंपाकात गुंतलेल्या असतात. पण चेहऱ्यावर थकवा नाही – कारण त्या कामातूनच त्यांना समाधान मिळतं.

      शहराच्या झगमगाटात हरवलेली माणुसकी, गावात मात्र अजूनही शाबूत आहे. गावाकडची माणसं ही खरी भारताची ओळख आहेत – साधी, सरळ, आणि सच्ची.